SAR wil betere kennis ontwikkelen over jeugdhulp die écht helpt.
Het lukt de jeugdhulp al vijftig jaar niet om ingewikkelde problemen steeds beter op te lossen. Dat komt vooral omdat zowel hulpverleners als beleidsmedewerkers vaak grijpen naar kortetermijnoplossingen. De Schakel- en Adviesraad SAR pleit ervoor te investeren in het tragere proces van leren en ontwikkelen, om zo duurzame, betere hulp te kunnen bieden. Peter Dijkshoorn (SAR) en Christine Pollmann (BEN Noord-Holland) lichten toe waarom dat nodig is.
‘We willen jeugdhulp geleidelijk op basis van steeds weer nieuwe kennis en ervaring ontwikkelen, en niet continu kortetermijnoplossingen aandragen. Want dat werkt niet,’ zegt Peter Dijkshoorn, niet praktiserend kinder- en jeugdpsychiater en ambassadeur lerende jeugdhulp. ‘Dat geldt ook voor ingewikkelde casuïstiek. Daar wordt nu vaak gevraagd om snel te handelen, maar is er juist tijd nodig om naar een betere oplossing toe te werken’, zegt Christine Pollmann, projectleider Bovenregionaal Expertisenetwerk Jeugd (BEN) Noord-Holland en strategisch adviseur sociaal domein bij de gemeente Amsterdam. Samen zijn ze verbonden aan de SAR, de Schakel- en Adviesraad. Dijkshoorn is lid, de projectleiders van de 8 BENs nemen roulerend deel aan de vergaderingen. De SAR wil dat luisteren, leren en ontwikkelen de basishouding wordt van elke jeugdhulpverlener. Ook beleidsmedewerkers, politici en wetenschappers moeten zich deze houding eigen maken.Waarom is dat belangrijk? En wat kan de SAR daarin betekenen?
Waarom zijn luisteren, leren en ontwikkelen belangrijk?
Dijkshoorn: ‘Sharon Stellaard heeft onderzoek gedaan naar de vraag waarom passend onderwijs en jeugdzorgbeleid keer op keer blijven falen. In haar dissertatie “Boemerangbeleid” toont ze aan dat elke vijftien jaar wordt geconstateerd dat de jeugdhulp niet op orde is, en dat de oplossing daarvoor ook elke vijftien jaar ongeveer hetzelfde is. Er is sinds 1974 niets veranderd. En hoe komt dat? Zowel hulpverleners die oplossingen zoeken voor complexe casuïstiek als beleidsmedewerkers die oplossingen zoeken voor zwaktes in het systeem, kiezen vaak voor instant oplossingen. Die zijn daardoor nog bijna altijd het eerste – en vaak enige – antwoord op complexe problemen. Maar daarmee los je ze niet op.’